Η καθημερινότητα των “Χωρίς Χαρτιά” στην Ηγουμενίτσα

 

Αυτή τη στιγμή γύρω στα 450 άτομα(μετανάστες-πρόσφυγες) -με σοβαρές ασθένειες (χρόνια αναπνευστικά προβλήματα, σακχαρώδη διαβήτη, ψώρα, κ.α.) αλλά και σοβαρά τραύματα- περιφέρονται στην πόλη, ζώντας ανά ομάδες σε πρόχειρους αυτοσχέδιους καταυλισμούς στα γύρω δασύλλια, στερούμενοι ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, τροφής, ρουχισμού αλλά και στοιχειώδους υγιεινής . Μαζί με αυτούς που στοιβάζονται σε άθλιους χώρους κράτησης, υπό άθλιες συνθήκες, ο αριθμός φαίνεται να ξεπερνάει κατά καιρούς τους 500.


Στο σημείο αυτό να σημειώσουμε πως οι αριθμοί που αναφέρονται δεν είναι σταθεροί και αλλάζουν ανά περιόδους.


Εισβολές μπάτσων στους πρόχειρους καταυλισμούς των μεταναστών και κάψιμο των ελάχιστων προσωπικών τους αντικειμένων, μαζικές συλλήψεις και ξυλοδαρμοί μεταναστών, επιθέσεις μπατσόσκυλων, νυχτερινά ανθρωποκυνηγητά… όλα αυτά αποτελούν την καθημερινότητα των ανθρώπων αυτών.


Αλλά για να μεταφέρουμε μια «λεπτομερή» εικόνα του τι γίνεται στην Ηγουμενίτσα με τους μετανάστες, θα αναφέρουμε κάποια από τα περιστατικά που έχουμε συναντήσει τον τελευταίο καιρό που δραστηριοποιούμαστε.

Στις 3-4-2008 λιμενόμπατσοι της Ηγουμενίτσας δολοφόνησαν εν ψυχρώ τον κούρδο μετανάστη Αριβάν Οσμάν Αμπντουλάχ, κατά τη διάρκεια ελέγχου σε νταλίκα και τότε είναι που γίνεται μια μεγάλη για τα δεδομένα της πόλης πορεία μαζί με συντρόφους των γύρω πόλεων.


Από εκεί και μετά έχουμε συναντήσει αμέτρητα περιστατικά βίας μπάτσων σε μετανάστες άλλα και περιστατικά ανθρώπων με μεγάλα προβλήματα υγείας.
Το τελευταίο τρίμηνο είχαμε πάνω από δέκα εισβολές μπάτσων στους καταυλισμούς, με κάψιμο των λιγοστών προσωπικών αντικειμένων των μεταναστών.


Επιθέσεις σε μετανάστες με εκπαιδευμένα σκυλιά των μπάτσων.

Επίθεση με άγριο ξυλοδαρμό σε μετανάστη από ιδιωτική ασφάλεια μέσα στο καράβι.

Βασανιστήρια στα κρατητήρια. Οι μετανάστες μένουν χωρίς νερό και φαγητό για μέρες.

Μετανάστης με ρήξη πνεύμονα από εισπνοή αερίου βόμβας στο Ιράκ.

Μετανάστες με διανοητικά προβλήματα.

Εισαγωγές μεταναστών στο νοσοκομείο πολύ συχνά.

Κατάγματα από ξυλοδαρμούς και άλλα τόσα μακάβρια περιστατικά που τα βιώνουν άνθρωποι «ξένοι» σε μία χώρα που το μόνο που τους προσφέρει είναι απάνθρωπη αντιμετώπιση.

…..

 

Πίσω κανίβαλοι!

 

Όταν γίνεται μια συζήτηση για το ζήτημα της ιθαγένειας και την νομιμοποίηση των μεταναστών, πάντα γίνεται και μια στάση στο «γεννιέσαι ή γίνεσαι;». Στην κουβεντούλα αυτή, μπλέκονται πολλές λέξεις και έννοιες με επικίνδυνο τρόπο. Γονίδια, DNA, κουλτούρα, πολιτισμός, αίμα, φυλή, είδη, αρχαίοι έλληνες κτλ. Αυτό που δεν συζητιέται σχεδόν ποτέ είναι η αυτονόητη για πολλούς βία, καταπίεση και εκμετάλλευση που υπόκειντο τόσο χρόνια οι μετανάστες και οι μετανάστριες. Αυτό, βέβαια, μπορεί να αποφεύγεται σκοπίμως, μιας και έχουν επωφεληθεί αρκετοί, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, από την υποτιμημένη και μαύρη εργασία των μεταναστών. Ουσιαστικά, λίγοι θέλουν να νομιμοποιηθούν οι μετανάστες, διότι:

α) Ο αυξομειούμενος αριθμός παράνομων μεταναστών, πώς να το κάνουμε, βολεύει.

β) Φοβούνται να μην χάσουν τις δουλείες τους (χμμ, λες και οι δουλειές είναι ιδιοκτησία κανενός.)

γ) Φοβούνται πως θα πέσουν τα μεροκάματα (λες και οι μετανάστες επιδιώκουν να δουλεύουν για ψίχουλα.)

δ) Θα αναγκαστούν να κάνουν δουλείες που δεν έκαναν πριν.

ε) Θα χαλάσει η ράτσα.

 

Ε, όπως και να το κάνουμε ακόμα και ο πιο προοδευτικός αισθάνεται όμορφα να είναι λευκός και απόγονος του Πλάτωνα. Κάτι που είναι και απόλυτα ισορροπημένο, μιας και ο Πλάτωνας ήταν υπέρ της δουλείας και μάλιστα θεωρούσε τους δούλους υπανθρώπους, όπως και ο μαθητής του ο Αριστοτέλης. (Επισημαίνει: «Είναι λοιπόν φανερό ότι από την φύση τους άλλοι είναι ελεύθεροι και άλλοι είναι δούλοι και τους συμφέρει και είναι δίκαιο οι δούλοι να παραμείνουν δούλοι». Αριστοτέλης, Πολιτικά  Α΄.) Γιατί λοιπόν και οι σύγχρονοι έλληνες να μην ακολουθήσουν το παράδειγμα των αρχαίων, δηλαδή αυτοί να κάθονται και οι μετανάστες –σαν άλλοι δούλοι-να δουλεύουν για αυτούς;

 

Το σημαντικό είναι πως οι παράνομοι εργάτες –μετανάστες είναι ωφέλιμοι για πολλούς. Το ντόπιο κεφάλαιο τους χρησιμοποιεί όποτε θέλει, για όσο θέλει, χωρίς καμία επιβάρυνση ή υποχρέωση. Οι δουλειές στα μπουρδέλα έχουν αυξηθεί και μάλιστα κάποιοί βρίσκουν και γυναίκες ακριβώς με τους όρους που ορίζουν, μιας και ουσιαστικά έτσι αγοράζουν σύζυγο. Οι φασίστες κάνουν προπόνηση υπεροχής με τα στιλέτα τους στα σώματα των μεταναστών και δεν τρέχει και τίποτα, μιας και κάνεις δεν θα ασχοληθεί με την διαλεύκανση μιας υπόθεσης δολοφονίας παρανόμου μετανάστη. Ενώ οι μπάτσοι προβαίνουν σε υπηρεσιακές ασκήσεις με ντου, ξυλοδαρμούς, προσαγωγές, συλλήψεις, δολοφονίες…

Αλλά επίσης πολλοί θα πουν: «Αφού είναι παράνομοι καλά να πάθουν» για να καταλήξουν πώς και οι έλληνες υπήρξαν μετανάστες άλλα ήταν κύριοι: «δεν κλέβανε, δεν σκοτώνανε, δούλεψαν σκληρά, άνοιξαν επιχειρήσεις, διακρίθηκαν, έβγαλαν ασπροπρόσωπο το λευκό ελληνικό πολιτισμό». Αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μισή αλήθεια και σωρεία ψεμάτων. Η επιλεκτική αυτή μνήμη αποσιωπά το γεγονός πως οι εργάτες άρχισαν να γίνονται παράνομοι εδώ και 35 χρόνια περίπου. Και αν όντως αυτό δεν το γνωρίζουν, δεν μπαίνει και στο κόπο κανείς να το μάθει, διότι ως γνωστό όποιος δεν ψάχνει, δεν βρίσκει κιόλας. Οι έλληνες μετανάστες στο εξωτερικό, ναι μεν αντιμετώπισαν απαξίωση και ρατσισμό και τράβηξαν πολλά, όμως ουδέποτε δεν είχαν να αντιμετωπίσουν οργανωμένο σχέδιο εξάλειψης από την πλευρά του κράτους. Βέβαια, αυτό δεν συνέβαινε, όχι επειδή τα κράτη και τα στελέχη του ήταν αγγελικά πλασμένα, αλλά απλά επειδή δεν είχε χρειαστεί να γίνει και η κατάσταση βολεύονταν με διαφορετικούς τρόπους.

 

Στην συζήτηση, λοιπόν, περί ιθαγένειας και άλλων δαιμόνιων, οι δεξιοί δεν διστάζουν να πορωθούν και να φωνάξουν «έξω οι ξένοι», ενώ οι αλήτες βελόπουλος, βορίδης και λοιποί, μέσω των φασιστικών τους παραληρημάτων, θα αλληλοτσιπιούνται για να βεβαιωθούν πως δεν ονειρεύονται πως από τα αλώνια των ακροδεξιών τελειωμένων παραοργανώσεων, βρέθηκαν στα σαλόνια των τηλεοπτικών καναλιών και τα έδρανα της βουλής, έχοντας αναδειχθεί πολιτικές περσόνες του τόπου… Από την άλλη, η αριστερά, μπαίνει στην διαδικασία να απαντάει, προσπαθώντας να αντικρούσει με επιχειρήματα το παράλογο της ακροδεξιάς ρητορικής. Έτσι, γίνεται πάλι ένας κύκλος συζητήσεων για φυλές, καθαρά αίματα, μωσαϊκά, δαρβίνους και άλλες νοσηρές αηδίες. Όμως, όσο σοφίσματα ή σοφιστείες σκαρφιστείς, ο δρόμος αυτός του διαλόγου είναι λάθος…

 

Από τα επιχειρήματα των δεξιών, όμως, δεν θίγονται όλοι. Κάποιοι ψιλοσυμφωνούν (δεν χωράνε άλλοι βρε αδελφέ!), κάποιων άλλων μουδιάζει η γλώσσα, κάπου τα ανθρωπιστικά κριτήρια κατακρημνίζονται παρουσία πατριωτικών συμφερόντων. Άλλοι υποστηρίζουν τα νομοσχέδια ως σωτηρία, άλλοι σαν πρώτο βήμα για κάτι καλύτερο (που οφείλεται αποκλειστικά στο ανιστόρητο και φυσικά ελληνικό αντιρατσιστικό κίνημα –μην ξεχάσουν να βλόγισουν και τα γένια τους οι επαγγελματίες αντιρατσιστές).

 

Λέτε να μην ξέρουν ή έστω να μην έχουν υποπτευθεί πως αυτή η πρόταση δεν θα βελτιώσει ούτε για λίγο τις ζωές των μεταναστών και μεταναστριών; Δεν νομίζουμε… Μπορεί να το υποστηρίζουν ως «λύση για μια κοινωνία ισότητας και μπλα μπλα» αλλά ξέρουν πώς οι περισσότεροι θα μείνουν έξω και στην ουσία θα λειτουργούν πάλι ως παράνομοι. Το άλλο κομμάτι που ενδεχομένως νομιμοποιηθεί, θα πρέπει να συνθλίψει την πολιτισμική του ταυτότητα, να δώσει εξετάσεις και να αναγκαστεί να γίνει …έλληνας.

Μ' έναν σμπάρο δυο τρυγόνια δηλαδή

O ρατσισμός και οι τραμπούκοι της ΔΙ.ΑΣ στην Ηγουμενίτσα

Μέσα στο γενικότερο αυτό κλίμα της οικονομικής τρομοκρατίας από την πλευρά του κράτους, με τη συνεχή αύξηση των ποσοστών ανεργίας και όχι μόνο, είναι δυστυχώς αναμενόμενη και η αύξηση του διάχυτου κοινωνικού ρατσισμού, γεγονός που καταφέρνει να αποδιοργανώνει όλο και περισσότερο μικρές και μεγάλες κοινωνίες, χωρίζοντας τους ανθρώπους, που ζουν καταπιεσμένοι εξαιτίας των ίδιων συμφερόντων, σε «ντόπιους» και «ξένους».

Στην Ηγουμενίτσα, όπου κάθε στιγμή μετανάστες περιφέρονται ψάχνοντας στα σκουπίδια ώστε να μπορέσουν να φάνε και να ντυθούν, οι ρατσιστικές αντιλήψεις κατέχουν εξέχουσα θέση.

Στο Λαδοχώρι εκδηλώνεται η επιθυμία των κατοίκων να φύγουν οι μετανάστες γιατί όπως λένε κλέβουν και προκαλούν προβλήματα, όταν την ίδια στιγμή τα σουπερ μάρκετ απαγορεύουν στους μετανάστες να μπουν, και αν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τους μετανάστες, με τον επικείμενο φόβο της απόλυσης δεν αντιδρούν στις εντολές των εργοδοτών.

Ένας Κούρδος μετανάστης βρέθηκε με δέκα ράμματα στο κεφάλι, καθώς ξυλοκοπήθηκε από οδηγό φορτηγού στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας.

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά και για πρώτη φορά, τραμπούκοι της ομάδας ΔΙ.ΑΣ έφτασαν και στην Ηγουμενίτσα, και κυνηγούν με μηχανές τους μετανάστες .

Πόσο πια θα συναινεί η κοινωνία στα ανθρωποκυνηγητά, το ρατσισμό και την ξενοφοβία;

Ως πότε οι μετανάστες θα τρέχουν να γλιτώσουν από τους ανεγκέφαλους μπάτσους και τους άλλους κυνηγούς τους, μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν χαρτιά;

Είναι κωμικοτραγικό!

Το καπιταλιστικό σύστημα που ξερίζωσε αυτούς τους ανθρώπους από τις οικογένειες και τις ζωές τους είναι το ίδιο που κατασκευάζει ιδεατούς διαχωρισμούς και στέλνει με τη συναίνεση της τοπικής κοινωνίας τους μετανάστες στο περιθώριο, ώστε να μπορεί να τους χρησιμοποιεί σαν περιθωριακούς, όποτε και όταν τους χρειάζεται.

Οι μετανάστες είναι αδέρφια μας.

Τέρμα στον κοινωνικό αποκλεισμό των μεταναστών.

Αντιρατσιστική Κίνηση Ηγ|τσα

DIA: Το κλειδί στη ξενοφοβία

Στην Ηγουμενίτσα, την πόλη που πριν ένα χρόνο λιμενόμπατσοι δολοφόνησαν μετά βασανιστηρίων τον κούρδο μετανάστη Αριβάν Οσμάν Αμπντουλάχ, η επίθεση στους μετανάστες συνεχίζεται με όλα τα μέσα.

Στην πόλη, όπου οι δολοφόνοι και ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας του Αριβάν, κυκλοφορούν ανενόχλητοι, ο αποκλεισμός 400 περίπου μεταναστών στο βουνό του Λαδοχωρίου συνεχίζεται και γίνεται όλο και πιο ασφυκτικός. Τα πραιτοριανά σώματα του θεσμικού ρατσισμού, εμποδίζουν ακόμα και την διέλευση των μεταναστών μέσα από την πόλη της Ηγουμενίτσας: οι ξυλοδαρμοί, οι εξευτελισμοί και η τρομοκρατία έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητας για αυτούς. Είναι ο ίδιος ρατσισμός που θεωρεί τους μετανάστες περιττούς, εμπόδια που πρέπει να παραμεριστούν, να πεταχτούν στο οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο, στα γρανάζια των ατερμόνων διαδικασιών του νομοσχεδίου για την ιθαγένεια, στις φυλακές ή στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης που τώρα ονομάζονται ανενδοίαστα «χώροι υποδοχής και φιλοξενίας».

Όμως, η κουλτούρα του αποκλεισμού και της εγκατάλειψης δεν μένει μόνο στους θεσμικούς φορείς και στα όργανα καταστολής τους. Διαχέεται και μέσα στο κοινωνικό σώμα και βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να αναπαραχθεί στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στις πλατείες, στις γειτονιές και στις πόλεις μας. «Εγκληματίες», «κλέφτες», «μιαροί»… Αυτά τα κοσμητικά επίθετα φέρουν, προφανώς, οι μετανάστες για την εργοδοσία του DIA Λαδοχωρίου στην περιοχή της Ηγουμενίτσας. Αρχικά το εν λόγω κατάστημα την μεγάλης αλυσίδας Super Market DIA επέτρεπε στους μετανάστες να μπαίνουν για να ψωνίζουν ένας-ένας κάτω από καθεστώς επιτήρησης (στο εν λόγω κατάστημα χρέη ιδιωτικής ασφάλειας εκτελούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μετά από εντολή των εργοδοτών). Στη συνέχεια, όμως, τα μέτρα αυξήθηκαν με συνέπεια την πλήρη απαγόρευση εισόδου σε αυτό. Με λίγα λόγια «έξω οι ξένοι απ’ το κατάστημά μας!». Όταν ρωτήθηκαν κάποιοι εργαζόμενοι του συγκεκριμένου καταστήματος τον λόγο της απαγόρευσης εισόδου στους μετανάστες, η απάντηση ήταν η αναμενόμενη: «Εντολή από τον προϊστάμενο μας».

Η έννοια της ιδιοκτησίας και της κατοχύρωσης του ζωτικού χώρου πάντα συμπορεύεται με τον ρατσισμό, θεσμικό ή διάχυτο.

Είναι ο ρατσισμός που κάνει τους «ντόπιους» να αποδίδουν στους «ξένους εισβολείς» τις ευθύνες για την καταπίεση και την εκμετάλλευση τους και για την καθημερινή μιζέρια που παράγει ο καπιταλισμός. Όμως ο ρατσισμός και η ξενοφοβία δεν δημιουργείται μόνο εκ των έξωθεν. Στη συνείδηση του καθενός και της καθεμίας είναι να ξεπεράσει τους πλαστούς διαχωρισμούς και να πάψει να δαιμονοποιεί τους μετανάστες αντιμετωπίζοντας τους σαν το «επικίνδυνο Άλλο».

Να σταματήσει ο αποκλεισμός των μεταναστών στην Ηγουμενίτσα

Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες του DIA Λαδοχωρίου να μην υπακούσουν στις ρατσιστικές και φασιστικές εντολές της εργοδοσίας τους.

Πόλεμο στο Ρατσισμό – Αλληλεγγύη στους μετανάστες


Αντιρατσιστική Κίνηση Ηγουμενίτσας

Ιός Αταξίας, σύντροφοι-ισσες από Αγρίνιο